خلوتی به عمق اقیانوس

من در سنگر هستم . در این خانه محقر . در این خانه فریاد و سکوت ، عشق و سکوت ، در این سرد و گرم ،

سردی زمستان و گرمای خون ، در این خانه ساکت و پر جوش و خروش . سکون در کنار رودخانه و هیجان قلب و شور شهادت ، خانه نمناک و شیرین ، کوچکی قبر و عظمت آسمان.

خدایا این خانه کوچک را برای من مبارک گردان . در این چند روز با خاک انس گرفته ام ، بوی خاک گرفته ام . حال می فهمم علی بن ابی طالب چگونه می فرماید : سجده های نماز ، حرکت اول ، خم شدن روی مهر ، این معنا را می دهد که خاک بوده ایم . حرکت دوم این معنا را دارد که از خاک بر خواسته ایم ، متولد شده ایم . حرکت سوم ، رفتن دوباره به خاک ، به این معنا است که دوباره به خاک بر می گردیم ، مرگ . و حرکت چهارم به این معناست که دوباره زنده می شویم، حیات قیامت.

اما در این سنگر ، همیشه در کنار خاکیم و خاک پناهگاهمان است . درون سنگر با خود سخن می گویم . راستی چه خوب است از این فرصت استفاده کنم و با قرآن آشنا شوم . آیات خدا را بخوانم ، حفظ کنم و سپس زمزمه کنم و بعد شعار زندگی قرار دهم ، باشد تا این دل پر تپش و هیجان را آرامش دهد و بعد با آن برای خود توشه سازم و توشه را راهی سفر گردانم و در انتظار شهادت بمانم و بمانم .